Co o legendzie zielonogórskiego żużla pisze Wikipedia?
Wychowanek Falubazu Zielona Góra, w którego barwach uzyskał licencję w 1975. Ze swoją macierzystą drużyną związany był nieprzerwanie przez 31 lat startów – do 2005. W 2006 po raz pierwszy zmienił barwy klubowe, wiążąc się z PSŻ Poznań. Był najstarszym spośród aktywnych zawodników sportu żużlowego w Polsce i najstarszym zawodowcem na świecie. Na oficjalnej prezentacji Kronopolu Zielona Góra, która odbyła się 20 grudnia 2007 poinformował o zakończeniu trwającej 33 lata kariery.
Startował w lidze angielskiej, wielokrotnie reprezentował barwy Polski na arenie międzynarodowej, zdobywając m.in. dwa brązowe medale Drużynowych Mistrzostw Świata – w 1978 oraz 1980 . Wraz z Grzegorzem Dzikowskim reprezentował Polskę w finale MŚP w 1985. Był także finalistą pierwszego finału mistrzostw świata juniorów w 1977 oraz finalistą mistrzostw Europy w latach 2003–2004.
Na krajowych torach do jego największych sukcesów należą cztery tytuły drużynowego Mistrza Polski z Falubazem w sezonach 1981, 1982, 1985 i 1991, jeden tytuł wicemistrzowski z sezonu 1989 i 2 brązowe medale DMP wywalczone w sezonach 1979 i 1984 oraz 4 medale indywidualnych mistrzostw Polski (złoty w 1982, srebrny w 1980 oraz brązowe w latach 1983–1984).
20 grudnia 2007 postanowił zakończyć sportową karierę. Od 2008 trener szkółki w Falubazie Zielona Góra. W sezonie 2010 poprowadził jeden mecz ekstraligowy Falubazu jako pierwszy trener (Piotr Żyto był zawieszony w obowiązkach przez Roberta Dowhana).
